HavenBBQ weer succesvol!
Honderden leden en introducés naar Cruiseterminal
De zon scheen de avond van de 17de juni, maar de temperatuur was tijdens de
jaarlijkse barbecue niet zwoel. Daarom koos een deel van de honderden aanwezigen voor een plekje binnenin de Cruiseterminal aan de Wilhelminakade. Zij misten daardoor wel de muziek van de dj. De barbecue, die dit jaar vanwege het vijftiende lustrum een extra feestelijk tintje had, leed er overigens niet onder, want buiten kon je op een plekje uit de wind, genieten van de warmte van de avondzon, waardoor het ook daar best aangenaam toeven was.
De aanwezigen konden ruim kiezen uit diverse soorten vlees, vis of vegetarisch. De sfeer was gemoedelijk en gezellig, zoals is te zien in dit 90 seconden filmpje!
Dat vond ook Patrick Davidson (op de foto links) die voor het eerst een evenement van de Havenvereniging bijwoonde. Hij zegt: “Wat ik leuk vind is dat jong en oud door elkaar heenlopen. Bovendien valt het me op dat er veel vrouwen zijn. Dat is een goed teken want van oudsher is de haven teveel een mannenwereld. Het kostte vroeger ook heel veel moeite om vrouwen over te halen te werken op de Maasvlakte”. Davidson groeide op in Nederland maar werd geboren in het Indonesische Bandoeng. Toen Soekarno daar aan de macht kwam moesten de kolonisten waaronder de Nederlanders en de Chinezen vertrekken. Davidson: “En aangezien ik half Nederlands, half Chinees ben verhuisden mijn ouders met hun drie kinderen noodgedwongen naar Nederland. M’n opa en vader waren in Indonesië diamantair en de familie bezat ruim honderd huizen. Maar die zijn allemaal geconfisqueerd. M’n vader heeft nog geprobeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog diamanten te smokkelen naar Australië. Maar het vliegtuigje waarin de diamanten werden vervoerd is door de Jappen naar beneden geschoten. Dus ergens voor de kust van Australië ligt nog een fortuin.”
In Nederland ging vader Davidson, die in het begin met z’n gezin in één kamer aan de Oostzeedijk woonde, werken voor de Eerste Rotterdamse Verzekeringsmaatschappij aan de Schiekade, dat later Nationale Nederlanden werd. En Patrick koos voor de public relations. Hij vervolgt: “Binnen de Junior Kamer had ik goede contacten met Raymond Riemen en Ben Vree. We hadden maandelijks een vergadering in Locus Publicus aan de Oostzeedijk. Ben en ik stonden dan geduldig te wachten op meer belangstellenden, maar vaak moesten we vele uren en biertjes later concluderen dat we de enigen bleven. Leuk om te zien dat Ben en Raymond nu succesvol zijn.” Met Davidson ging het overigens ook niet slecht. Zijn bureau Public Affairs Management heeft nu diverse havengerelateerde bedrijven als opdrachtgever. “Ik ben vanavond hier als introducé, maar ik overweeg heel serieus om lid te worden”.
Adri Driessen is duidelijk in voetbalsferen gezien haar oranje outfit. De 73-jarige is inmiddels al enige tijd lid van de Havenvereniging. Haar man, voer 25 jaar als kapitein op een waterboot van Hatenboer-Neptunus. Zij zegt: ”Hij had uiteraard onregelmatige diensten, maar dat vond ik niet bezwaarlijk. Mijn man is vijf jaar geleden overleden. Sindsdien ga ik met enige regelmaat mee met excursies. Ik ben ook al op Maasvlakte 2 geweest. Die haven en de schepen blijven trekken. En de mensen zijn gewoon leuk”.
Overgehaald
Loes de Wit en haar vriend Ruud Groenewegen hebben het duidelijk naar hun zin en genieten van de barbecue. “Lekker hoor”, zegt Loes. Zij is al geruime tijd lid, maar Ruud heeft zich pas kort geleden aangesloten. Loes legt uit: “Mijn opa en oma hadden De Wits Berging en m’n vader had een eigen sleepboot, die de Stormvogel heette. Zelf heb ik samen met m’n man, die inmiddels is overleden, op diverse binnenvaartschepen gevaren. We vervoerden droge lading. Het Noordereiland was onze basis, net als voor veel andere binnenschippers. Als je op een binnenvaartschip leeft dan ben je 24 uur per dag bezig met
het vak. Ook je sociale contacten doe je op in dezelfde wereld. Vroeger ging het bedrijf van vader op zoon over, en kwam het veel voor dat er werd getrouwd met een dochter of zoon uit een ander binnenvaartgezin. Dat gebeurt nauwelijks meer. M’n zoon heeft ook op een internaat gezeten, maar heeft niet gekozen voor de binnenvaart. Gelukkig maar, want het is gewoon erg zwaar”. Toch blijft de haven en de scheepvaart Loes trekken. “Ik heb altijd het gevoel gehouden, met één been op een schip en het andere op de kade te staan”. Ze haalde daarom haar huidige partner Ruud over ook lid te worden van de Havenvereniging. “En daar heb ik geen spijt van” bevestigt Ruud, die al meer dan vijftig jaar een aluminiumbedrijf heeft. “Ik heb geregeld stuurhutten op schepen geplaatst, maar ik ben vooral gespecialiseerd in ramen, deuren, gevels, overkappingen en serres. Ik vind het leuk om de excursies mee te maken en me betrokken te voelen bij de Havenvereniging. Kort geleden was ik nog bij de Algemene Ledenvergadering. En het is goed voor je contacten”.
Reorganisatie
Precies de reden waarom Elly Fransman lid is geworden, geeft de oud-medewerker van het Havenbedrijf Rotterdam toe. Ze werkte onder meer voor corporate communicatie en marketing communicatie. “Ik ben 18,5 jaar in dienst geweest van het Havenbedrijf, maar vorig jaar moest ik vanwege een reorganisatie vertrekken. Heel zonde want de collega’s en het werk waren leuk en bovendien vind ik de haven nog steeds bijzonder interessant. 
Vooral de diversiteit spreekt me aan. En ik blijf die “doe-mentaliteit” fascinerend vinden. Dat de verschillende projecten die bedrijven ontwikkelen vervolgens gewoon worden uitgevoerd”, aldus Elly die toegeeft nog maar een paar weken lid te zijn. Ze legt uit: “Op deze manier probeer ik oude contacten nieuw leven in te blazen en nieuwe contacten te maken. Doel is uiteraard een nieuwe baan vinden. Want ik ben 48 jaar en dan is solliciteren lastig. Doordat er zoveel sollicitanten zijn word je gewoon niet uitgenodigd, waardoor je niets van jezelf kunt laten zien. Netwerken is door het directe contact, een veel beter middel. Ik weet zeker dat het gaat lukken!”. 
